«قیصر» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «قیصر» در غزلیات حافظ شیرازی
- مولوی
- «قیصر» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- گه قصد تاج زر كند گه خاكها بر سر كند
گه خویش را قیصر كند گه دلق پوشد چون گدا - چاه را چون قصر قیصر كردهای
كیمیایی كیمیایی كیمیا - گفتا كجاست خوشتر گفتم كه قصر قیصر
گفتا چه دیدی آن جا گفتم كه صد كرامت - چون خدمت قیصر كند او راتبه قیصر خورد
چون چاكر اربز بود از مطبخ اربز خورد - عید آمد ره جویان رقصان و غزل گویان
كان قیصر مه رویان زان قصر مشید آمد - در آینه عكس قیصر روم
گر نیست بدانك زنگ دارد - یا رب سپاه شاه حبش تا كجا گریخت
ناگه سپاه قیصر روم از كجا رسید - خموش آینه منمای در ولایت زنگ
نما به قیصر رومش كه تا مرید شود - وگر ز تن حشم زنگبار خون آرد
سپاه قیصر رومی شما حراب كنید - قیصر روم عشق غالب باد
گر كسل چون سپاه زنگ آمد - قیصر از آن قصر به چه میل كرد
چه چو بهشتی شد و قصر مشید - قیصر رومست كه بر زنگ زد
اوست كه ترسابچه خواندش فرید - گر غلامی قیصرت باید
بندهاش را قباد و قیصر گیر - زنار گسستیم بر قیصر رومی
تبریز ببر قصه كه در روم رسیدیم - مجلس قیصر روم است بده صیقل دل
تا كه چون آینه جان همه بیرنگ شویم - چون قیصر ما به قیصریهست
ما را منشان به آبلستان - چو خود سپید ندیدهست روسیه شاد است
چو پور قیصر رومی تو راه زنگ بزن - قیصر رومی كنون زنگیكان را شكست
تا به ابد چیره باد دولت خندان تو - چون لشكر حبش شب بر روم حمله آرد
باید كه همچو قیصر در كر و فر نخسپی - برآ در آینه شو یا ز پیش چشمم دور
كه زنگ قیصر روم و عدو احداقی - چراغ قصر جهان قیصر منست امروز
به برق عارض رومی و چشم قفچاقی - «قیصر» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «قیصر» در شاهنامه فردوسی
- نه قیصر بخواهم نه فغفور چین
نه از تاجداران ایران زمین - فرستاده شد نزد قیصر ز شاه
سواری که اندر نوردید راه - به چیزی که ما راست چون سر کنی
به آید گر آهنگ قیصر کنی - ترا بینیازی دهد زین سخن
جز آهنگ درگاه قیصر مکن - ز کشتی سبک بادبان برکشید
جهانجوی را سوی قیصر کشید - همی ساختی نعل اسپان شاه
بر قیصر او را بدی پایگاه - چو در شهر آباد چندی بگشت
ز ایوان به دیوان قیصر گذشت - یکی باد سرد از جگر برکشید
به نزدیک چوپان قیصر رسید - چو بشنید گشتاسپ غمگین برفت
ره ساربانان قیصر گرفت - یکی انجمن کرد قیصر بزرگ
هر آن کس که بودند گرد و سترگ - بفرمود قیصر که از کهتران
به روم اندرون مایهور مهتران - چو بشنید گشتاسپ با او برفت
به ایوان قیصر خرامید تفت - چو دستور آموزگار آن بدید
هم اندر زمان پیش قیصر دوید - چنان بود قیصر بدانگه برای
که چون دختر او رسیدی بجای - پس پردهی قیصر آن روزگار
سه بد دختر اندر جهان نامدار - برفتند ز ایوان قیصر به درد
کتایون و گشتاسپ با باد سرد - چو بشنید قیصر بر آن برنهاد
که دخت گرامی به گشتاسپ داد - به قیصر سخن گفت و پاسخ شنید
ز پاسخ همانا دلش بردمید - فرستاد نزدیک قیصر پیام
که من سرفرازم به گنج و به نام - چنین گفت قیصر که من زین سپس
نجویم بدین روی پیوند کس - کنون قیصر از من بجوید همی
سخن با من از کینه گوید همی - یکی انک داماد قیصر شود
همان بر سر قیصر افسر شود - برین نیز خواهد که بیشی کند
چو با قیصر روم خویشی کند - چو قیصر بدید آن تن پیل مست
ز شادی بسی دست بر زد به دست - همان روز قیصر سقف را بخواند
به ایوان و دختر به میرین رساند - برآید جهانی شود زو هلاک
چه قیصر مر او را چه یک مشت خاک - بزرگست و با او نگوید همی
ز قیصر بلندی نجوید همی - وزان روی چون باد میرین برفت
به نزدیک قیصر خرامید تفت - ببالید قیصر ز گفتار اوی
برافروخت پژمرده رخسار اوی - که اهرن که دارد ز قیصر نژاد
جهانجوی با گنج و با تخت و داد - بخواهد ز قیصر همی دختری
که ماندست از دختران کهتری - نگه کن بدین مرد قیصر نژاد
که گردون گردان بدو گشت شاد - فرستاد نزدیک قیصر پیام
که دانی که ما را نژادست و نام - به دامادی قیصر آمدش رای
همی خواهد اندر سخن رهنمای - ز نزدیک قیصر بیامد برون
دلش زان سخن کفته جان پر زخون - همی گویدش اژدهاگیر باش
گر از خویشی قیصر آژیر باش - ز میرین کی آید چنین کارکرد
نداند همی قیصر از مرد مرد - ز هیشوی قیصر بپرسد سخن
نوست این نگشتست باری کهن - نظاره شو انجا که قیصر بود
مگر بر دلت رنج کمتر بود - خود از پیش گاوان و گردون برفت
به نزدیک قیصر خرامید تفت - به پوزش بیاراست قیصر زبان
بدو گفت بیداد رفت ای جوان - بدو گفت گشتاسپ کای خوب چهر
ز قیصر مرا کی بود داد و مهر - همانگاه قیصر ز ایوان براند
بزرگان و فرزانگان را بخواند - بدو گفت قیصر که ای ماهروی
گزیدی تو اندر خور خویش شوی - بیامد به میدان قیصر رسید
همی بود تا زخم چوگان بدید - فرستاده قیصر سقف را بخواند
بپرسید و بر تخت زرین نشاند - چو گشتاسپ برخاست از بامداد
سر پرخرد سوی قیصر نهاد - نگه کرد قیصر بران سرفراز
بدان چنگ و یال و رکیب دراز - به پیش سکوبا شدند انجمن
جهاندیده با قیصر و رای زن - چو قیصر ورا دید خامش بماند
بران نامور پیشگاهش نشاند - ز قیصر ستم بر کتایون رسید
که مردی غریب از میان برگزید - به میدان قیصر به ننگ و نبرد
همی به آسمان اندر آرند گرد - که این را به درگاه قیصر برید
به پیش بزرگان لشگر برید - به الیاس قیصر یکی نامه کرد
تو گفتی که خون بر سر خامه کرد - فرستاد میرین به قیصر پیام
که این اژدها نیست کاید به دام - غمی گشت قیصر ز گفتارشان
چو بشنید زان گونه بازارشان - سرافراز قیصر به گشتاسپ گفت
که اکنون جدا کن سپاه از نهفت - بیامد بدو گفت کای سرفراز
ز قیصر بدین گونه سر کم فراز - به قیصر خزر بود نزدیکتر
وزیشان بدش روز تاریکتر - ز لشکر چو قیصر بدیدش به راه
ز شادی پذیره شدش با سپاه - بیامد سبک قیصر از میمنه
دو داماد را کرد پیش بنه - ابر میمنه پور قیصر سقیل
ابر میسره قیصر و کوس و پیل - چنین گفت الیاس با انجمن
که قیصر همی باژ خواهد ز من - ز پیش سواران کشانش ببرد
بیاورد و نزدیک قیصر سپرد - بر قیصر آمد سپه تاخته
به پیروزی و گردن افراخته - پیام گرانمایه قیصر بداد
چنان چون بباید به آیین و داد - نبود این هنرها به روم اندرون
بدی قیصر از پیش شاهان زبون - یکی گرگ بد همچو پیلی به دشت
که قیصر نیارست زان سو گذشت - بدو گفت کاکنون به قیصر بگوی
که من با سپاه آمدم جنگجوی - به قیصر چنین گفت فرخ زریر
که این بنده از بندگی گشت سیر - به در بر همه فرش دیبا کشید
بیامد به قیصر بگفت آنچ دید - چو قیصر شنید این سخن زان جوان
پراندیشه شد مرد روشنروان - به کاخ اندرون بود قیصر دژم
چو قالوس و گشتاسپ با او بهم - به قیصر ز لهراسپ پیغام داد
که گر دادگر سر نه پیچد ز داد - چو قیصر شنید این سخن بار داد
ازان آمدن گشت گشتاسپ شاد - ز قیصر چو بنشید فرخ زریر
غمی شد ز پاسخ فروماند دیر - ز قیصر بپرسید و پوزش گرفت
همان رومیان را فروزش گرفت - بدو گفت قیصر فرخزاد را
نپرسی نداری به دل داد را - چو نزدیک درگاه قیصر رسید
به درگاه سالار بارش بدید - بدو گفت قیصر تو داناتری
برین آرزو بر تواناتری - چو گشتاسپ دید آن دلارای کام
فرستاد نزدیک قیصر پیام - فرستاده چون نزد قیصر رسید
به دشت آمد و ساز لشکر بدید - بدانست قیصر که گشتاسپ اوست
فروزندهی جان لهراسپ اوست - بشد قیصر و رنج و تشویر برد
بس نیز بر خوی بد برشمرد - چو برخاست قیصر به گشتاسپ گفت
که پاسخ چرا ماندی در نهفت - چو قیصر دو منزل بیامد به راه
عنان تگاور بپیچید شاه - چو آگاه شد قیصر آن شاه روم
که فرخ شد آن شاه و ارجاسپ شوم - کتایون قیصر که بد مادرش
گرفته شب و روز اندر برش - همان قیصر از سلم دارد نژاد
ز تخم فریدون با فر و داد - به قیصر بر از کین جهان تنگ شد
رخ نامدارانش بیرنگ شد - فرستاد قیصر ز هر گونه چیز
ابا بردهها بدره بسیار نیز - بدو گفت رو پیش قیصر بگوی
اگر جست خواهی همی آب روی - فرستاده بشنید و آمد چو باد
به قیصر بر آن گفتها کرد یاد - بران بر نهادند سالی که شاه
ستاند ز قیصر که دارد سپاه - ز زاینده قیصر برافراخت یال
که آن زادنش فرخ آمد به فال - همی گفت قیصر به هر مهتری
که پیدا شد از تخم من قیصری - نیاورد کس نام دارا به بر
سکندر پسر بود و قیصر پدر - بزرگان برو خواندند آفرین
که آباد بادا به قیصر زمین - ز دارای داراب بن اردشیر
سوی قیصر اسکندر شهرگیر - که ای قیصر روم و سالار چین
سپاه ترا برنتابد زمین - گزین کرد قیصر ده و دو هزار
همه رزمجوی و همه نامدار - همی بود بر تخت قیصر دو ماه
ببخشید گنجش همه بر سپاه - پر از درد نزدیک قیصر شدند
پر از ناله و خاک بر سر شدند - بهر پی که برداشت قیصر ز راه
همی ریخت دینار گنجور شاه - به مصر آمد از اندلس چون نوند
بر قیصر اسکندر ارجمند - سکندر بیامد زمین بوس داد
بدو گفت کای شاه قیصر نژاد - پرستنده را گفت قیصر که تخت
بیارای زیر گلفشان درخت - چو آواز بشنید قیصر برفت
به نزدیک مرغان خرامید تفت - ز قیصر بپرسید یزدانپرست
به شهر تو بر کوه دارد نشست - به قیصر بفرمود تا بیگروه
پیاده شود بر سر تیغ کوه - بگفت آنچ بایست و نامه بداد
سخنهای قیصر همه کرد یاد - فرستاده برگشت و آمد چو باد
به فغفور پیغام قیصر بداد - کسی کو جوان بود تاجی به دست
بر قیصر آمد سرافگنده پست - چنین گفت قیصر به آوای نرم
که ترسنده باشید با رای و شرم - فرستاد قیصر یکی یادگیر
به نزدیک شاپور شاه اردشیر - همی بود شاپور تا باژ و ساو
فرستاد قیصر ده انبان گاو - چو قیصر به نزدیک ایران رسید
سپه یک به یک تیغ کین برکشید - به قیصر چنین گفت کای سرفراز
یکی نو سخن بشنو از من به راز - کنون آمدستم بدین بارگاه
مگر نزد قیصر گشاینده راه - چو بشنید قیصر سخن تیره شد
همی چشمش از روی او خیره شد - دگر را فروشم به زر و به سیم
به قیصر پناهم نپیچم ز بیم - چو شد مست برخاست شاپور شاه
همی داشت قیصر مر او را نگاه - ز درگاه برخاست مرد کهن
بر قیصر آمد بگفت این سخن - همان تخت قیصر نیایدش یاد
کسی را کجا نیست قیصر نژاد - چو شاپور نزدیک قیصر رسید
بکرد آفرینی چنان چون سزید - ببیند که قیصر سزاوار هست
ابا لشکر و گنج و نیروی دست - زن قیصر آن خانه را در ببست
به ایوان دگر جای بودش نشست - نگه کرد قیصر به شاپور گرد
ز خوبی دل و دیده او را سپرد - سپیده برآمد بنه برنهاد
سوی خانهی قیصر آمد چو باد - پر از دردم از قیصر و لشکرش
مبادا که بینم سر و افسرش - به بدخواه ما باد چندان زیان
که از قیصر آمد به ایرانیان - کجا شد که قیصر چنین چیره شد
ز بخت آب ایرانیان تیره شد - بگفت آنک از چرم خر دیده بود
سخنهای قیصر که بشنیده بود - چو قیصر بیابد ز ما آگهی
که بیدار شد فر شاهنشهی - سرانجام قیصر گرفتار شد
وزو اختر نیک بیزار شد - بدان تا ز قیصر دهند آگهی
ازان برز درگاه با فرهی - که قیصر ز می خوردن و از شکار
همی هیچ نندیشد از کارزار - به لشکر گه آمد گذشته دو پاس
ز قیصر نبودش به دل در هراس - ز می مست قیصر به پردهسرای
ز لشکر نبود اندران مرز جای - سراپردهی قیصر بیهنر
همی کرد شاپور زیر و زبر - چو قیصر که فرمان یزدان بهشت
به ایران بجز تخم زشتی نکشت - همه خویش و پیوند قیصر بدند
به روم اندرون ویژه مهتر بدند - بفرمود تا قیصر روم را
بیارند سالار آن بوم را - بدو گفت قیصر که ای شهریار
ز فرمان یزدان که یابد گذار - گرفتار شد قیصر نامدار
شب تیره اندر صف کارزار - همی گفت هرکس که این بد که کرد
مگر قیصر آن ناجوانمرد مرد - ز قیصر یکی که برادرش بود
پدر مرده و زنده مادرش بود - ببخشید یکسر همه بر سپاه
جز از گنج قیصر نبد بهر شاه - همه لشکر روم گرد آمدند
ز قیصر همی داستانها زدند - که ما را چنو نیز مهتر مباد
به روم اندرون نام قیصر مباد - بدو گفت لشکر که قیصر تو باش
برین لشکر و بوم مهتر تو باش - گرت کین قیصر فزاید همی
به زندان تو بند ساید همی - نهادند پس مهر قیصر بروی
فرستاده بنهاد زی شاه روی - بیامد خردمند و نامه بداد
ز قیصر به شاپور فرخ نژاد - همی بود قیصر به زندان و بند
به زاری و خواری و زخم کمند - ابا بدره و برده و باژ روم
فرستاد قیصر به آباد بوم - وزان سوی قیصر سپه برگرفت
همه کشور روم لشگر گرفت - که قیصر سپه کرد و لشکر کشید
ز چین و ختن لشکر آمد پدید - چو بهرام رخ سوی دریا نهاد
رسولی ز قیصر بیامد چو باد - یکی قیصر روم و قیصر نژاد
فریدون ورا تاج بر سر نهاد - بدو گفت شد کار قیصر دراز
رسولش همی دیر یابد جواز - درودی رسانم ز قیصر به شاه
که جاوید باد این سر و تاج و گاه - سخنگوی بگشاد راز از نهفت
سخنهای قیصر به موبد بگفت - سخندان قیصر چو پاسخ شنید
زمین را ببوسید و فرمان گزید - فرستادهی قیصر نامدار
سوی خانه رفت از بر شهریار - اگر باژ خواهی ز قیصر رواست
ک دستور تو بر جهان پادشاست - فرستادهی قیصر آمد به در
خرد یافته موبد پرگهر - که اکنونش خوانی همی اردبیل
که قیصر بدو دارد از داد میل - ازان کو همآواز و هم کیش اوست
گمانند قیصر بتن خویش اوست - سوی کیش قیصر گراید همی
ز دیهیم ما سر بتابدهمی - پدرت آن جهاندار آزادمرد
شنیدی که با روم و قیصر چه کرد - یکی نامه بنوشت نزدیک خویش
ز قیصر چو آیین تاریک خویش - که بر جندشاپور مهتر تویی
همآواز و همکیش قیصر تویی - وزان نامه کز قیصر آمد بدوی
همی آب تیره درآمد به جوی - فرستاد قیصر برما ز روم
یکی موبدی نامبردار بوم - پس از روم و قیصر زبان برگشاد
همیکرد زان قفل و زان درج یاد - چو بشنید رومی زبان برگشاد
سخنهای قیصر همه کرد یاد - ز کارآگهان موبدی گفت شاه
چو راند سوی جنگ قیصر سپاه - چنان بد که قیصر بدان چندگاه
رسولی فرستاد نزدیک شاه - برین گونه دارم ز قیصر پیام
تو پاسخ گزار آنچ آیدت کام - خرد در زمانه شهنشاه راست
وزو داشت قیصر همیپشت راست - بعنوان ز قیصر سرافراز روم
جهان سر به سر هرچ جز روم شوم - ز قیصر تو را مزد بسیار باد
مسیحا روان تو را یار باد - چه قیصر چه آن بی خرد رهنمون
ز دانش روان را گرفته زبون - بشد قیصر و تازه شد قیصری
که سر بر فرازد ز هرمهتری - فرستاده از پیش کسری برفت
به نزدیک قیصر خرامید تفت - فراوان ز هر در سخن راندند
همه راز قیصر برو راندند - بدو گفت قیصر نه من چاکرم
نه از چین و هیتالیان کمترم - چو قیصر نگه کرد وعنوان بدید
ز بیشی کسری دلش بردمید - که پیغمبر قیصر آمد بشاه
پر از درد و پوزش کنان از گناه - یکی هفته هرکش که بد رای زن
به نزدیک قیصر شدند انجمن - که تو زنده بادی که قیصر بمرد
زمان و زمین دیگری را سپرد - چنین گفت گوینده پیشرو
که ای شاه قیصر جوانست و نو - که امروز قیصر جوانست و نو
به گوهر بدین مرزها پیشرو - چه قیصر چه خاقان چو آید زمان
بخاک اندر آید سرش بیگمان - وزان روی قیصر بیامد ز روم
به لشکر بزیر اندر آورد بوم - ز شهری که بگرفت نوشین روان
که از نام او بود قیصر نوان - که گر خسرو آید برین مرز وبوم
سپاه آرد از پیش قیصر ز روم - چنین تا بیامد بران شارستان
که قیصر ورا خواندی کارستان - فراوان بدو اندرون برده بود
همان جای قیصر برآورده بود - به قیصر یکی نامه بنوشت شاه
ازان باد وباران وابر سیاه - پیامی همی نزد قیصر برم
چو پاسخ دهد سوی مهتر برم - ز قیصر بیابی سلیح و سپاه
یکی دختری از در تاج و گاه - به نزدیک قیصر نهادند روی
بزرگان روشن دل و راست گوی - چوآمد بران شارستان شهریار
سوار آمد از قیصر نامدار - بدو گفت قیصر که بگشای راز
چه گفت آن خردمند گردن فراز - چو بشنید قیصر کز ایران مهان
فرستادهی شهریار جهان - ازین شارستان سوی قیصر شوید
بگویید و گفتار او بشنوید - رسیدند نزدیک قیصر فراز
چو دیدند بردند پیشش نماز - گر ای دون که قیصر به میدان شود
کمان خواهد ار نی به چوگان شود - نخستین بپرسید قیصر ز شاه
از ایران وز لشکر و رنج راه - به قیصر یکی نامه باید نوشت
چو خورشید تابان بخرم بهشت - بفرمود قیصر که بر زیرگاه
نشیند کسی کو بپیمود راه - ببالوی گفت آنچ قیصر ز من
گشاید زبان بر سرانجمن - که در پیش قیصر بیارم نشست
چنین نامهی شاه ایران بدست - چوگشت از نوشتن نویسنده سیر
نگه کرد قیصر سواری دلیر - بر خسرو آمد فرستاده مرد
سخنهای قیصر همه یاد کرد - فرستاد کس قیصر نامدار
برفتند زان فیلسوفان چهار - ازیشان چوبشنید قیصر سخن
یکی دیگر اندیشه افگند بن - همان نامهی قیصر او را سپرد
سخنهای قیصر برو برشمرد - یکی سوی قیصر بر از من درود
بگویش که گفتار بیتار و پود - ز بیگانه قیصر به پرداخت جای
پر اندیشه بنشست با رهنمای - بیامد ز نزدیک خسرو سوار
چنین تا در قیصر نامدار - به قیصر چنین گفت پس رهنمای
که از فیلسوفان پاکیزه رای - سرانجام مرد ستاره شمر
به قیصر چنین گفت کای تاجور - چوبشنید قیصر به دستور گفت
که بیرون شد این آرزوی از نهفت - چنین گفت قیصر که اکنون سپاه
فرستیم ناچار با پیل وگاه - بدان تا چو فرزند قیصر نژاد
بود کین ایرج نیارد بیاد - بران مهر بنهاد قیصر نگین
فرستاده را داد وکرد آفرین - همیتاخت تا پیش قیصر چوباد
سخنهای خسرو بدو کرد یاد - چو قیصر ازان نامه بگسست بند
بدید آن سخنهای شاه بلند - به نزدیک قیصر شدند انجمن
بپرسید زیشان همه تن بتن - که ما کهترانیم و قیصر تویی
جهاندار با تخت و افسر تویی - چو بشنید قیصر گرفت آفرین
بدان نامداران با رای و دین - ز قیصر پذیرفتم آن دخترش
که از دختران باشد او افسرش - دگر روز قیصر به بالوی گفت
که امروز با اندیان باش جفت - به فرمود قیصر به نیرنگ ساز
که پیش آرد اندیشههای دراز - ازان چاره نزدیک قیصر شدند
ببیچارگی نزد داور شدند - طلسم بزرگان چو آمد بجای
بر قیصر آمد یکی رهنمای - چنین گفت قیصر که بد روزگار
که ما سوکواریم زین سوکوار - ز دانا چو بشنید قیصر برفت
به پیش طلسم آمد آنگاه تفت - بر قیصر آمد بخندید وگفت
که این ماه رخ را خرد نیست جفت - بدو گفت کای دخت قیصر نژاد
خردمند نخروشد از کار داد - چوگستهم ازو در شگفتی بماند
فرستاد قیصر کس او را بخواند - بپرسید قیصر که هندی زراه
همی تا کجا برکشد پایگاه - چو بشنید قیصر پسند آمدش
سخنهای او سودمند آمدش - بدو گفت قیصر که جاوید زی
که دستور شاهنشهان را سزی - بدید ایستاده معلق سوار
بیامد بر قیصر نامدار - همان بر نیاطوس وبر لشکرش
چه برنامور قیصر وکشورش - به جنبید قیصر به بهرام روز
به نیک اختر و فال گیتی فروز - دو منزل همیرفت قیصر به راه
سدیگر بیامد به پیش سیاه - ز قیصر که برداشت زانگونه رنج
ابا رنج دیگر تهی کرد گنج - به نزدیک قیصر فرستاد باز
که شمشیر این بندهی دیوساز - چنین گفت کای ماه قیصر نژاد
مرا داور دادگر داد داد - چو آن نامه برخواند قیصر ز تخت
فرود آمد آن مرد بیداربخت - چو زان کارها شد به شاه آگهی
ز قیصر شدش کاربا فرهی - کسی کش خرد بود چون جامه دید
بدانست کور ای قیصر گزید - ز چیزی که رفت اندران رزمگاه
به قیصر نوشت اندران نامه شاه - فرستاده با نامه شهریار
بشد تا بر قیصر نامدار - ز قیصر شنیدی که خسرو ز دین
بگردد چو آید به ایران زمین - مده رنج و کردار قیصر بباد
بمان تا به باشیم یک چند شاد - همیگفت و ازو چلیپا بهم
ز قیصر بود بر مسیحا ستم - ندیدی که با شاه قیصر چه گفت
ز بهر بزرگی ورا بود جفت - تو پیوند خویشی همیبرکنی
همان فر قیصر ز من بفگنی - به قیصر یکی نامه بنوشت شاه
چناچون بود درخور پیشگاه - ششم سال زان دخت قیصر چو ماه
یکی پورش آمد همانند شاه - چو آن نامهی قیصر آمد ببن
جهاندار بشنید چندان سخن - چو آن نامه نزدیک قیصر رسید
نگه کرد و توقیع پرویز دید - چوآگاهی آمد به پرویز شاه
که پیغمبر قیصر آمد ز راه - ز قیصر درود و ز ما آفرین
برین نامور شهریار زمین - ز قیصر پذیرد مگر باژ و چیز
که با باژ و چیز آفرینست نیز - ز قیصر پدر مادر شیر نام
که پاینده بادا بدو نام و کام - به قیصر یکی نامه فرمود شاه
که برنه سزاوار شاهی کلاه - ز قیصر چو بیهوده آمد سخن
بخندد برین کار مرد کهن - فرستاد سیصد شتروار بار
از ایران بر قیصر نامدار - برفتند شادان ازان مرز وبوم
به نزدیک قیصر ز ایران بروم - همه روز با دخت قیصر بدی
همو بر شبستانش مهتر بدی - به قیصر بسی کرد پوزش گراز
به کوشش نیامد بدامش فراز - بیامد چو نزدیک قیصر رسید
یکی مرد به طریق او را بدید - چو آن نامه برخواند قیصر سپاه
فراز آورید از در رزمگاه - چرا راه دادی که قیصر ز روم
بیاورد لشکر بدین مرز و بوم - بدو گفت قیصر که خسرو کجاست
ببایدت گفت بما راه راست - بدانست کان هست کارگر از
که گفته ست با قیصر رزمساز - که به فریفتش قیصر شوم بخت
به گنج و سلیح و به تاج و به تخت - یکی نامه بنوشت با باد و دم
که بر من چرا گشت قیصر دژم - ز کردارها برفزودی فریب
سر قیصر آوردی اندر نشیب - چو قیصر نگه کرد و آن نامه دید
ز لشکر گرانمایهیی برگزید - چو زین روی و زان روی باشد سپاه
شود در سخن رای قیصر تباه - به ایران نخواهند بیگانهیی
نه قیصر نژادی نه فرزانهیی - بگیرد تو را نزد قیصر برد
گرت نزد سالار لشکر برد - گراز سپهبد یکی نامه کرد
به قیصر و را نیز بدکامه کرد - دگر آنک قیصر بجای تو کرد
ز هر گونه از تو چه تیمار خورد - به گنج تو از دار عیسی چه سود
که قیصر به خوبی همی شاد بود - چو قیصر ز گرد بلا رخ بشست
به مردی چو پرویز داماد جست - به نزدیک قیصر فرستادم این
پس از خواسته خواندمش آفرین - دگر آنک دادی ز قیصر پیام
مرا خواندی دو دل و خویش کام