غزل شماره ۲۸۵۴

برسید لك لك جان كه بهار شد كجایی

بشكفت جمله عالم گل و برگ جان فزایی

رخ یوسفان ببینی كه ز چاه سر برآرد

همه گلرخان ببینی كه كنند خودنمایی

ثمرات دل شكسته به درون خاك بسته

بگشاده دیده دیده ز بلای دی رهایی

خضر و سمن چو رندان بشكسته‌اند زندان

گل و لاله شاد و خندان ز سعادت عطایی

همه مریمان كامل همه بكر و گشته حامل

بنموده عارفان دل به جناب كبریایی

چو شكوفه كرد به بستان ز ره دهن چو مستان

تو نصیب خویش بستان ز زمانه گر ز مایی

به مثال گربه هر یك به دهان گرفته كودك

سوی مادران گلشن به نظاره چون نیایی

بنگر به مرغ خوش پر چو خطیب فوق منبر

به ثنا و حمد داور بگرفته خوش نوایی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.