غزل شماره ۲۸۳۹

بكشید یار گوشم كه تو امشب آن مایی

صنما بلی ولیكن تو نشان بده كجایی

چو رها كنی بهانه بدهی نشان خانه

به سر و دو دیده آیم كه تو كان كیمیایی

و اگر به حیله كوشی دغل و دغا فروشی

ز فلك ستاره دزدی ز خرد كله ربایی

شب من نشان مویت سحرم نشان رویت

قمر از فلك درافتد چو نقاب برگشایی

صنما تو همچو شیری من اسیر تو چو آهو

به جهان كی دید صیدی كه بترسد از رهایی

صنما هوای ما كن طلب رضای ما كن

كه ز بحر و كان شنیدم كه تو معدن عطایی

همگی وبالم از تو به خدا بنالم از تو

بنشان تكبرش را تو خدا به كبریایی

ره خواب من چو بستی بمبند راه مستی

ز همه جدام كردی مده از خودم جدایی

مه و مهر یار ما شد به امید تو خدا شد

كه زهی امید زفتی كه زند در خدایی

همه مال و دل بداده سر كیسه برگشاده

به امید كیسه تو كه خلاصه وفایی

همه را دكان شكسته ره خواب و خور ببسته

به امید آن نشسته كه ز گوشه‌ای درآیی

به امید كس چه باشی كه تویی امید عالم

تو به گوش می چه باشی كه تویی می عطایی

به درون توست یوسف چه روی به مصر هرزه

تو درآ درون پرده بنگر چه خوش لقایی

به درون توست مطرب چه دهی كمر به مطرب

نه كم است تن ز نایی نه كم است جان ز نایی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.