غزل شماره ۲۸۴۹

غزلستان :: مولوی :: دیوان شمس - غزلیات
مشاهده برنامه «دیوان شمس» در فروشگاه اپل


افزودن به مورد علاقه ها
ز بهار جان خبر ده هله ای دم بهاری
ز شكوفه‌هات دانم كه تو هم ز وی خماری
بشكف كه من شكفتم تو بگو كه من بگفتم
صفت صفا و یاری ز جمال شهریاری
اثری كه هست باقی ز ورای وهم اكنون
برود به آفتابی كه فزود از شراری
چو رسید نوبهاران بدرید زهره دی
چو كسی به نزع افتد بزند دم شماری
همه باغ دام گشته همه سبزفام گشته
گل و لاله جام بر كف كه هلا بیا چه داری
گل و لاله‌ها چو دام‌اند و نظاره گر چو صیدی
كه شكوفه‌ها چو دام و همه میوه‌ها شكاری
به سمن بگفت سوسن به دو چشم راست روشن
كه گذاشت خاك خاكی و گذاشت خار خاری
صنما چه رنگ رنگی ز شراب لطف دنگی
بر شاه عذرت این بس كه خوشی و خوش عذاری
رخ لاله برفروزان و رمان ز چشم نرگس
كه به چشم شوخ منگر به بتان به طبل خواری
چو نسیم شاخه‌ها را به نشاط اندرآرد
بوزد به دشت و صحرا دم نافه تتاری
چو گذشت رنج و نقصان همه باغ گشت رقصان
كه ز بعد عسر یسری بگشاد فضل باری
همه شاخه‌هاش رقصان همه گوشه‌هاش خندان
چو دو دست نوعروسان همه دستشان نگاری
همه مریمند گویی به دم فرشته حامل
همه حوریند زاده ز میان خاك تاری
چو بهشت جمله خوبان شب و روز پای كوبان
سر و آستین فشانان ز نشاط بی‌قراری
به بهار ابر گوید بدی ار نثار كردم
جهت تو كردم آن هم كه تو لایق نثاری
به بهار بنگر ای دل كه قیامت است مطلق
بد و نیك بردمیده همه ساله هر چه كاری
كه بهار گوید ای جان دم خود چو دانه‌ها دان
بنشان تو دانه دم كه عوض درخت آری
چو گشاد رازها را به بهار آشكارا
چه كنی بدین نهانی كه تو نیك آشكاری

آستینباقیبهاربهشتجامخمارخندانرقصزهرهسمنسوسنشرابصحراصنمفرشتهلالهلطفنافهنرگسنسیمنشاطنگارچشم


مشاهده برنامه در فروشگاه اپل


اشعار مرتبط



نظرات نوشته شده



نظر بدهید