غزل شماره ۸۴۳

غزلستان :: مولوی :: دیوان شمس - غزلیات
مشاهده برنامه «دیوان شمس» در فروشگاه اپل


افزودن به مورد علاقه ها
در عشق زنده باید كز مرده هیچ ناید
دانی كه كیست زنده آن كو ز عشق زاید
گرمی شیر غران تیزی تیغ بران
نری جمله نران با عشق كند آید
در راه رهزنانند وین همرهان زنانند
پای نگاركرده این راه را نشاید
طبل غزا برآمد وز عشق لشكر آمد
كو رستم سرآمد تا دست برگشاید
رعدش بغرد از دل جانش ز ابر قالب
چون برق بجهد از تن یك لحظه‌ای نپاید
هرگز چنین سری را تیغ اجل نبرد
كاین سر ز سربلندی بر ساق عرش ساید
هرگز چنین دلی را غصه فرونگیرد
غم‌های عالم او را شادی دل فزاید
دریا پیش ترش رو او ابر نوبهارست
عالم بدوست شیرین قاصد ترش نماید
شیرش نخواهد آهو آهوی اوست یاهو
منكر در این چراخور بسیار ژاژ خاید
در عشق جوی ما را در ما بجوی او را
گاهی منش ستایم گاه او مرا ستاید
تا چون صدف ز دریا بگشاید او دهانی
دریای ما و من را چون قطره دررباید

بهارتیغدهاندوسترستمشیرینطرهعرشعشقغصهنگار


مشاهده برنامه در فروشگاه اپل


اشعار مرتبط



نظرات نوشته شده



نظر بدهید