غزل شماره ۳۰۹۱

اگر دمی بگذاری هوا و نااهلی

ببینی آنچ نبی دید و آنچ دید ولی

خدا ندانی خود را و خاص بنده شوی

خدای را تو ببینی به رغم معتزلی

اگر تو رند تمامی ز احمقان بگریز

گشا دو چشم دلت را به نور لم یزلی

مگوی غیب كسان را به غیب دان بنگر

زبان ز جهل بدوز و دگر مكن دغلی

وضو ز اشك بساز و نماز كن به نیاز

خراب و مست شو ای جان ز باده ازلی

برآر نعره ارنی به طور موسی وار

بزن تو گردن كافر غزا بكن چو علی

دكان قند طلب كن ز شمس تبریزی

تو مرد سركه فروشی چه لایق عسلی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.