غزل شماره ۳۰۴۳

ز حد چون بگذشتی بیا بگوی كه چونی

ز عشق جیب دریدی در ابتدای جنونی

شكست كشتی صبرم هزار بار ز موجت

سری برآر ز موجی كه موج قلزم خونی

كه خون بهینه شرابست جگر بهینه كبابست

همین دوم تو فزون كن كه از فزونه فزونی

چو از الست تو مستم چو در فنای تو هستم

چو مهر عشق شكستم چه غم خورم ز حرونی

برون بسیت بجستم درون بدیدم و رستم

چه میل و عشق شدستم به جست و جوی درونی

دلی ز من بربودی كه دل نبود و تو بودی

چه آتشی و چه دودی چه جادوی چه فسونی

نمای چهره زیبا تو شمس مفخر تبریز

كه نقش‌ها تو نمایی ز روح آینه گونی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.