هله تا ظن نبری كز كف من بگریزی
حیله كم كن نگذارم كه به فن بگریزی
جان شیرین تو در قبضه و در دست من است
تن بیجان چه كند گر تو ز تن بگریزی
گر همه زهرم با خوی منت باید ساخت
پس تو پروانه نه ای گر ز لگن بگریزی
چون كدو بیخبری زین كه گلویت بستم
بستم و میكشمت چون ز رسن بگریزی
بلبلان و همه مرغان خوش و شاد از چمنند
جغد و بوم و جعلی گر ز چمن بگریزی
چون گرفتار منی حیله میندیش آن به
كه شوی مرده و در خلق حسن بگریزی
تو كه قاف نهای گر چو كه از جا بروی
تو زر صاف نهای گر ز شكن بگریزی
جان مردان همه از جان تو بیزار شوند
چون مخنث اگر از خوب ختن بگریزی
تو چو نقشی نرهی از كف نقاش مكوش
وثنی چون ز كف كلك و شمن بگریزی
من تو را ماه گرفتم هله خورشید تویی
در خسوفی گر از این برج و بدن بگریزی
تو ز دیوی نرهی گر ز سلیمان برمی
وز غریبی نرهی چون ز وطن بگریزی
نه خمش كن كه مرا با تو هزاران كار است
خود سهیلت نهلد تا ز یمن بگریزی