غزل شماره ۲۲۴۰

ننشیند آتشم چو ز حق خاست آرزو

زین سو نظر مكن كه از آن جاست آرزو

تردامنم مبین كه از آن بحر تر شدم

گر گوهری ببین كه چه دریاست آرزو

شست حق است آرزو و روح ماهی است

صیاد جان فداست چه زیباست آرزو

چون این جهان نبود خدا بود در كمال

ز آوردن من و تو چه می‌خواست آرزو

گر آرزو كژ است در او راستی بسی است

نی كز كژی و راست مبراست آرزو

آن كان دولتی كه نهان شد به نام بد

آن چیست كژ نشین و بگو راست آرزو

موری است نقب كرده میان سرای عشق

هر چند بی‌پر است و به پرواست آرزو

مورش مگو ز جهل سلیمان وقت او است

زیرا كه تخت و ملك بیاراست آرزو

بگشای شمس مفخر تبریز این گره

چیزی است كو نه ماست و نه جز ماست آرزو

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.