غزل شماره ۱۹۹۸
به خدا گل ز تو آموخت شكر خندیدن
به خدا كه ز تو آموخت كمر بندیدن
به خدا چرخ همان دید كه من دیدستم
ور نه دیدی ز چه بودیش به سر گردیدن
گفتم ای نی تو چنین زار چرا می نالی
گفت خوردم دم او شرط بود نالیدن
گفتم ای ماه نو این جمله گداز تو ز چیست
گفت كاهش دهدم فایده بالیدن
فایده زفت شدن در كمی و كاستن است
از پی خرج بود مكسبه‌ها ورزیدن
پر پروانه پی درك تف شمع بود
چونك آن یافت نخواهد پر و دریازیدن
در فنا جلوه شود فایده هستی‌ها
پس نباید ز بلا گریه و درچغزیدن
پس خمش باش همی‌خور ز كمان‌هاش خدنگ
چون هنر در كمیت خواهد افزاییدن
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- چو اندرآید یارم چه خوش بود به خدا
- جنتی كرد جهان را ز شكر خندیدن
- سفره كهنه كجا درخور نان تو بود
- گر تو را بخت یار خواهد بود
- آمد خیال آن رخ چون گلستان تو
نظرات نوشته شده