غزل شماره ۱۹۸۹
جنتی كرد جهان را ز شكر خندیدن
آنك آموخت مرا همچو شرر خندیدن
گر چه من خود ز عدم دلخوش و خندان زادم
عشق آموخت مرا شكل دگر خندیدن
بی جگر داد مرا شه دل چون خورشیدی
تا نمایم همه را بی‌ز جگر خندیدن
به صدف مانم خندم چو مرا درشكنند
كار خامان بود از فتح و ظفر خندیدن
یك شب آمد به وثاق من و آموخت مرا
جان هر صبح و سحر همچو سحر خندیدن
گر ترش روی چو ابرم ز درون خندانم
عادت برق بود وقت مطر خندیدن
چون به كوره گذری خوش به زر سرخ نگر
تا در آتش تو ببینی ز حجر خندیدن
زر در آتش چو بخندید تو را می گوید
گر نه قلبی بنما وقت ضرر خندیدن
گر تو میر اجلی از اجل آموز كنون
بر شه عاریت و تاج و كمر خندیدن
ور تو عیسی صفتی خواجه درآموز از او
بر غم شهوت و بر ماده و نر خندیدن
ور دمی مدرسه احمد امی دیدی
رو حلالستت بر فضل و هنر خندیدن
ای منجم اگرت شق قمر باور شد
بایدت بر خود و بر شمس و قمر خندیدن
همچو غنچه تو نهان خند و مكن همچو نبات
وقت اشكوفه به بالای شجر خندیدن
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- به خدا گل ز تو آموخت شكر خندیدن
- شب شد و هنگام خلوتگاه شد
- نور دل ما روی خوش تو
- هر كه را گشت سر از غایت برگردیدن
- ای عاشق بیچاره شده زار به زر بر
نظرات نوشته شده