نه آن شیرم كه با دشمن برآیم
مرا این بس كه من با من برآیم
چو خاك پای عشقم تو یقین دان
كز این گل چون گل و سوسن برآیم
سیه پوشم چو شب من از غم عشق
وزین شب چون مه روشن برآیم
از این آتش چو دودم من سراسر
كه تا چون دود از این روزن برآیم
منم طفلی كه عشقم اوستاد است
بنگذارد كه من كودن برآیم
شوم چون عشق دایم حی و قیوم
چو من از خواب و از خوردن برآیم
هلا تن زن چو بوبكر ربابی
كه تا من جان شوم وز تن برآیم