غزل شماره ۱۱۵۳
مه تو یار ندارد جز او تو یار مگیر
رخش كنار ندارد از او كنار مگیر
جهان شكارگهی دان ز هر طرف صیدی
درآ چو شیر بجز شیر نر شكار مگیر
هوای نفس مهارست و خلق چون شتران
به غیر آن شتر مست را مهار مگیر
وجود جمله غبارست تابش از مه ماست
به ماه پشت میار و ره غبار مگیر
بران ز پیش جهان را كه مار گنج تواست
تواش به حسن چو طاووس گیر و مار مگیر
چو خلق بر كف دستت نهند چون سیماب
ز عشق بر كف سیماب شو قرار مگیر
به حس دست بدان ار چه چشم تو بستست
ز گلشن ازلی گل بچین و خار مگیر
به بوی آن گل بگشاد دیده یعقوب
نسیم یوسف ما را ز كرته خوار مگیر
كیست یوسف جان شاه شمس تبریزی
به غیر حضرت او را تو اعتبار مگیر
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- نه كه مهمان غریبم تو مرا یار مگیر
- راز را اندر میان نه وامگیر
- چند از این راه نو روزگار
- به جان تو كه از این دلشده كرانه مكن
- دیدم شه خوب خوش لقا را
نظرات نوشته شده