غزل شماره ۱۰۰۵

هر كه ز عشاق گریزان شود

بار دگر خواجه پشیمان شود

والله منت همه بر جان اوست

هر كه سوی چشمه حیوان شود

هر كه سبوی تو كشد عاقبت

در حرم عشرت سلطان شود

تنگ بود حوصله آدمی

از تو چو دریای و چو عمان شود

رو به دل اهل دلی جای گیر

قطره به دریا در و مرجان شود

جنبش هر ذره به اصل خودست

هر چه بود میل كسی آن شود

كافر صدساله چو بیند تو را

سجده كند زود مسلمان شود

جان و دل از جذبه میل و هوس

همصفت دلبر و جانان شود

خار كه سرتیز ره عاشق است

عاقبت امر گلستان شود

ناطقه را بند كن و جمع باش

گر نه ضمیر تو پریشان شود

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

دنبال کار میگشتم التماس به خدا بوسیله مولاناعشق خداشدم حالاکارودنیا برام بی ارزش شده فقط خدا