غزل شماره ۵۱۲

صبر مرا آینه بیماریست

آینه عاشق غمخواریست

درد نباشد ننماید صبور

كه دل او روشن یا تاریست

آینه جویی‌ست نشان جمال

كه رخم از عیب و كلف عاریست

ور كلفی باشد عاریتیست

قابل داروست و تب افشاریست

آینه رنج ز فرعون دور

كان رخ او رنگی و زنگاریست

چند هزاران سر طفلان برید

كم ز قضا دردسری ساریست

من در آن خوف ببندم تمام

چون كه مرا حكم و شهی جاریست

گفت قضا بر سر و سبلت مخند

كاین قلمی رفته ز جباریست

كور شو امروز كه موسی رسید

در كف او خنجر قهاریست

حلق بكش پیش وی و سر مپیچ

كاین نه زمان فن و مكاریست

سبط كه سرشان بشكستی به ظلم

بعد توشان دولت و پاداریست

خار زدی در دل و در دیدشان

این دمشان نوبت گلزاریست

خلق مرا زهر خورانیده‌ای

از منشان داد شكرباریست

از تو كشیدند خمار دراز

تا به ابدشان می و خماریست

هیزم دیك فقرا ظالمست

پخته بدو گردد كو ناریست

دم نزدم زان كه دم من سكست

نوبت خاموشی و ستاریست

خامش كن كه تا بگوید حبیب

آن سخنان كز همه متواریست

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.