يا رب، اندر دل خاک آن گل خندان چونست
ماه تابان من اندر شب هجران چونست
من چو يعقوب ز گريه شده ام ديده سفيد
آخر آن يوسف گمگشته به زندان چونست
من درين خاک به زندان غم از دورى او
او ز من دور به صحرا و بيابان چونست
گوهرى بود کزين ديده بغلطيد به خاک
ديده خود خاک شد، آن گوهر غلطان چونست
بر تن نازک او برگ گلى بودي، حيف
هست انبار گل اکنون، به ته آن چونست
همه جان بود ز بس لطف چو جان بى تن
اين زمان در ته گل با تن پنهان چونست
سبزه چون خضر ز پيراهن خاکش برخاست
در هواى عدم آن چشمه حيوان چونست
مردمان باز مپرسيد ز خسرو که کنون
در غم دوست ترا ديده گريان چونست