«پرویز» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «پرویز» در غزلیات حافظ شیرازی
- خیام نیشابوری
- «پرویز» در رباعیات خیام نیشابوری
- فردوسی
- «پرویز» در شاهنامه فردوسی
- مر او را پدر کرده پرویز نام
گهش خواندی خسرو شادکام - چنان بد که اسبی ز آخر بجست
که بد شاه پرویز را بر نشست - خداوند گفت اسب پرویز شاه
ندارد همی کهترانرا نگاه - چو بشنید پرویز پوزش کنان
برانگیخت از هر سویی مهتران - تو را شاه پرویز شهری دهد
همان از جهان نیز بهری دهد - دل شاه پرویز ازان شاد شد
کزان بد گهر دشمن آزاد شد - بگفت آنچ فرمان پرویز بود
که شاه جوان بود و خونریز بود - نگینی برو نام پرویز شاه
نهادند بر مهر مشک سیاه - چوآگاهی آمد به پرویز شاه
که پیغمبر قیصر آمد ز راه - چنین گفت کاین نامه سوی مهست
جهاندار پرویز یزدان پرست - چو آن نامه نزدیک قیصر رسید
نگه کرد و توقیع پرویز دید - ببستند آیین به بیراه و راه
پر آواز شیر وی پرویز شاه - چو پرویز ناباک بود و جوان
پدر زنده و پور چون پهلوان - چنان بد که یک روز پرویز شاه
همی آرزو کرد نخچیرگاه - چو روی ورا دید برپای خاست
به پرویز بنمود بالای راست - چو رفتی به دستوری رهنمای
مگر یافتی نزد پرویز جای - ز تختی که خوانی ورا طاق دیس
که بنهاد پرویز دراسپریس - چوبشنید پرویز برپای خاست
به آواز او بر یکی جام خواست - ز پرویز چون داستانی شگفت
ز من بشنوی یاد باید گرفت - ز پرویز ترسان بد آن بدنشان
ز درگاه او هم ز گردنکشان - گرین بخت پرویز گردد جوان
نماند به ایران یکی پهلوان - چنین داد پاسخ که ای دون کنم
ز سر نام پرویز بیرون کنم - چو قیصر ز گرد بلا رخ بشست
به مردی چو پرویز داماد جست - سرآمد کنون کار پرویز شاه
شد آن نامور تخت و گنج و سپاه - ز گفتار او ویژه گریان شدند
هم از درد پرویز بریان شدند - نبودم من آگه که پرویز شاه
به گفتار آن بدتنان شد تباه - تو از آفریدون فزونتر نه ای
چو پرویز باتخت و افسر نه ای - به پنجم سخن کین هرمزد شاه
چو پرویز را گشن شد دستگاه