گرفتمت که بگيرم عنان مرکب تازى
کجا روم که فرس بر من شکسته نتازى
تو شاهبازى و دانم که تيهوان نتوانند
که در نشيمن عنقا کنند دعوى بازى
شبان تيره بسى برده ام بآخر و روزى
شبى چو زلف سياهت نديده ام بدرازى
ضرورتست که پيشت چو شمع سوزم و سازم
گرم چو شمع بسوزى ورم چو عود بسازى
مرا بضرب تو چون چنگ سرخوشست وليکن
تو دانى ار بزنى حاکمى و گر بنوازى
بدوستى که چو دل قلب و نادرست نيايم
گرم در آتش سوزنده همچو زر بگدازى
بخون بشوى مرا چون قتيل تيغ تو گشتم
که در شريعت عشقت شهيد باشم و غازى
چو روشنست که نور بقا ثبات ندارد
به ناز خويش و نياز من شکسته چه نازى
فداى جان تو خواجو اگر قتيل تو گردد
ولى بقتل وى آن به که دست خويش نيازى