غزل شماره ۲۸۸۹
ای كه تو چشمه حیوان و بهار چمنی
چو منی تو خود خود را كی بگوید چو منی
من شبم تو مه بدری مگریز از شب خویش
مه كی باشد كه تو خورشید دو صد انجمی
پاسبان در تو ماه برین بام فلك
تو كه در مقعد صدقی چو شه اندر وطنی
ماه پیمانه عمر است گهی پر گه نیم
تو به پیمانه نگنجی تو نه عمر زمنی
هر كی در عهد تو از جور زمانه گله كرد
سزد ار كفش جفا بر دهن او بزنی
كاین زمانه چو تن است و تو در او چون جانی
جان بود تن نبود تن چو تو جان جان تنی
سجده كردند ملایك تن آدم را زود
پرتو جان تو دیدند در آن جسم سنی
اهرمن صورت گل دید و سرش سجده نكرد
چوب رد بر سرش آمد كه برو اهرمنی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- منگر به هر گدایی كه تو خاص از آن مایی
- در لطف اگر بروی شاه همه چمنی
- قلم از عشق بشكند چو نویسد نشان تو
- می‌نروم هیچ از این خانه من
- نمی‌گفتی مرا روزی كه ما را یار غاری تو
نظرات نوشته شده