غزل شماره ۲۷۵۴
روزی كه مرا ز من ستانی
ضایع مكن از من آنچ دانی
تا با تو چو خاص نور گردم
آن نور لطیف جاودانی
تا چند كنم ز مرگ فریاد
با همچو تو آب زندگانی
گر مرگم از او است مرگ من باد
آن مرگ به از دم جوانی
از خرمن خویش ده زكاتم
زان خرمن گوهر نهانی
منویس بر این و آن براتم
بگذار طریق امتحانی
خاموش ولی به دست تو چیست
باران آمد تو ناودانی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- ای بی‌تو حرام زندگانی
- بویی همی‌آید مرا مانا كه باشد یار من
- ای ببرده دل تو قصد جان مكن
- سیر نشد چشم و دل از نظر شاه من
- آن دلبر من آمد بر من
نظرات نوشته شده