غزل شماره ۲۶۳۶

ای مونس ما خواجه ابوبكر ربابی

گر دلشده‌ای چند پی نان و كبابی

آتش خور در عشق به مانند شترمرغ

اندر عقب طعمه چه شاگرد عقابی

لقمه دهدت تا كند او لقمه خویشت

این چرخ فریبنده و این برق سحابی

هین لقمه مخور لقمه مشو آتش او را

بی‌لقمه او در دل و جان رزق بیابی

آن وقت كه از ناف همی‌خورد تنت خون

نی حلق و گلو بود و نه خرمای رطابی

آن ماهی چه خورده‌ست كه او لقمه ما شد

در چشم نیاید خورش مردم آبی

از نعمت پنهان خورد این نعمت پیدا

زان راه شود فربه و زان ماه خضابی

گر ز آنك خرابت كند این عشق برونی

چون سنبله شد دانه در این روز خرابی

آن سنبله از خاك برآورد سر و گفت

من مردم و زنده شدم از داد ثوابی

خواهی كه قیامت نگری نقد به باغ آی

نظاره سرسبزی اموات ترابی

ماییم كه پوسیده و ریزیده خاكیم

امروز چو سرویم سرافراز و خطابی

بی‌حرف سخن گوی كه تا خصم نگوید

كاین گفت كسان است و سخن‌های كتابی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.