غزل شماره ۲۳۷۴

غزلستان :: مولوی :: دیوان شمس - غزلیات
مشاهده برنامه «دیوان شمس» در فروشگاه اپل


افزودن به مورد علاقه ها
هله صیاد نگویی كه چه دام است و چه دانه
كه چو سیمرغ ببیند بجهد مست ز لانه
بجز از دست فلانی مستان باده كه آن می
برهاند دل و جان را ز فسون و ز فسانه
بخورد عشق جهان را چو عصا از كف موسی
به زبانی كه بسوزد همه را همچو زبانه
نه سماع است نه بازی كه كمندی است الهی
منگر سست به نخوت تو در این بیت و ترانه
نبود هیچ غری را غم دلاله و شاهد
نبود هیچ كلی را غم شانه گر و شانه
به دهان تو چنین تیغ نهاده‌ست نهنده
مثل كارد كه گیرد بر تیغی به دهانه
كه خیالات سفیهان همه دربان الهند
نگذارند سگان را سوی درگاه و ستانه
نگذارند غران را كه درآیند به لشكر
كه بخندد لب دشمن ز كر و فر زنانه
چو ندیده‌ست نشانه نبود اسپر و تیرش
چو نخورده‌ست دوگانه نبود مرد یگانه

بادهتیغجهانخیالدهاندیدهسیمرغشاهدعشقلالهمست


مشاهده برنامه در فروشگاه اپل


اشعار مرتبط



نظرات نوشته شده



نظر بدهید