غزل شماره ۲۰۷۲

جفای تلخ تو گوهر كند مرا ای جان

كه بحر تلخ بود جای گوهر و مرجان

وفای توست یكی بحر دیگر خوش خوار

كه چارجوی بهشت است از تكش جوشان

منم سكندر این دم به مجمع البحرین

كه تا رهانم جان را ز علت و بحران

كه تا ببندم سدی عظیم بر یأجوج

كه تا رهند خلایق ز حمله ایشان

از آنك ایشان مر بحر را درآشامند

كه هیچ آب نماند ز تابشان به جهان

از آنك آتشی‌اند وز عنصر دوزخ

عدو لطف جنان و حجاب نور جنان

ز هر شمار برونند از آنك از قهرند

كه قهر وصف حق است و ندارد آن پایان

برهنه‌اند و همه سترپوششان گوش است

نه سترپوش دلانه كه دیدن است عیان

لحاف گوش چپستش فراش گوش راست

به شب نتیجه یأجوج را یقین می‌دان

لحاف و فرش مقلد چون علم تقلید است

یقین به معنی یأجوجی است نی انسان

از آنك دل مثل روزن است كاندر وی

ز شمس نورفشان است و ذره دست افشان

هزار نام و صفت دارد این دل و هر نام

به نسبتی دگر آمد خلاف و دیگر سان

چنانك شخصی نسبت به تو پدر باشد

به نسبت دگری یا پسر و یا اخوان

چو نام‌های خدا در عدد به نسبت شد

ز روی كافر قاهر ز روی ما رحمان

بسا كسا كه به نسبت به تو كه معتقدی

فرشته است و به نسبت به دیگری شیطان

چنانك سر تو نسبت به تو بود مكشوف

به نسبت دگری حال سر تو پنهان

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.