غزل شماره ۱۶۴۰
گر تو خواهی كه تو را بی‌كس و تنها نكنم
وامقت باشم هر لحظه و عذرا نكنم
این تعلق به تو دارد سر رشته مگذار
كژ مباز ای كژ كژباز مكن تا نكنم
گفته‌ای جان دهمت نان جوین می ندهی
بی‌خبر دانیم ار هیچ مكافا نكنم
گوش تو تا بنمالم نگشاید چشمت
دهمت بیم مبارات تو اما نكنم
متفرق شود اجزای تو هنگام اجل
تو گمان برده كه جمعیت اجزا نكنم
منشی روز و شبم نیست شود هست كنم
پس چرا روز تو را عاقبت انشا نكنم
هر دمی حشر نوستت ز ترح تا به فرح
پس چرا صبر تو را شكر شكرخا نكنم
هر كسی عاشق كاری ز تقاضای من است
پس چه شد كار جزا را كه تقاضا نكنم
تا ز زهدان جهان همچو جنینت نبرم
در جهان خرد و عقل تو را جا نكنم
گلشن عقل و خرد پرگل و ریحان طری است
چشم بستی به ستیزه كه تماشا نكنم
طبل باز شهم ای باز بر این بانگ بیا
پیش از آن كه بروم نظم غزل‌ها نكنم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- نه ز عاقلانم كه ز من بگیری
- جان و سر تو ای پسر نیست كسی به پای تو
- ز لقمه‌ای كه بشد دیده تو را پرده
- روزم به عیادت شب آمد
- من سر نخورم كه سر گران‌ست
نظرات نوشته شده