غزل شماره ۱۶۲۱

غزلستان :: مولوی :: دیوان شمس - غزلیات
مشاهده برنامه «دیوان شمس» در فروشگاه اپل


افزودن به مورد علاقه ها
چو غلام آفتابم هم از آفتاب گویم
نه شبم نه شب پرستم كه حدیث خواب گویم
چو رسول آفتابم به طریق ترجمانی
پنهان از او بپرسم به شما جواب گویم
به قدم چو آفتابم به خرابه‌ها بتابم
بگریزم از عمارت سخن خراب گویم
به سر درخت مانم كه ز اصل دور گشتم
به میانه قشورم همه از لباب گویم
من اگر چه سیب شیبم ز درخت بس بلندم
من اگر خراب و مستم سخن صواب گویم
چو دلم ز خاك كویش بكشیده است بویش
خجلم ز خاك كویش كه حدیث آب گویم
بگشا نقاب از رخ كه رخ تو است فرخ
تو روا مبین كه با تو ز پس نقاب گویم
چو دلت چو سنگ باشد پر از آتشم چو آهن
تو چو لطف شیشه گیری قدح و شراب گویم
ز جبین زعفرانی كر و فر لاله گویم
به دو چشم ناودانی صفت سحاب گویم
چو ز آفتاب زادم به خدا كه كیقبادم
نه به شب طلوع سازم نه ز ماهتاب گویم
اگرم حسود پرسد دل من ز شكر ترسد
به شكایت اندرآیم غم اضطراب گویم
بر رافضی چگونه ز بنی قحانه لافم
بر خارجی چگونه غم بوتراب گویم
چو رباب از او بنالد چو كمانچه رو درافتم
چو خطیب خطبه خواند من از آن خطاب گویم
به زبان خموش كردم كه دل كباب دارم
دل تو بسوزد ار من ز دل كباب گویم

آتشحدیثحسودخداخموشخوابسخنشرابطریقعمارتقدحلالهلطفمستپنهانچشم


مشاهده برنامه در فروشگاه اپل


اشعار مرتبط



نظرات نوشته شده



نظر بدهید