ای خواجه بفرما به كی مانم به كی مانم
من مرد غریبم نه از این شهر جهانم
گر دم نزنم تا حسد خلق نجنبد
دانم كه نگویم نتوانم كه ندانم
آن كل كلهی یافت و كل خویش نهان كرد
با بنده به خشم است كه دانای نهانم
گر صلح كند داروی كلیش بسازیم
از ننگ كلی و كلهش بازرهانم