غزل شماره ۱۴۸۴
بشكن قدح باده كه امروز چنانیم
كز توبه شكستن سر توبه شكنانیم
گر باده فنا گشت فنا باده ما بس
ما نیك بدانیم گر این رنگ ندانیم
باده ز فنا دارد آن چیز كه دارد
گر باده بمانیم از آن چیز نمانیم
از چیزی خود بگذر ای چیز به ناچیز
كاین چیز نه پرده‌ست نه ما پرده درانیم
با غمزه سرمست تو میریم و اسیریم
با عشق جوان بخت تو پیریم و جوانیم
گفتی چه دهی پند و زین پند چه سود است
كان نقش كه نقاش ازل كرد همانیم
این پند من از نقش ازل هیچ جدا نیست
زین نقش بدان نقش ازل فرق ندانیم
گفتی كه جدا مانده‌ای از بر معشوق
ما در بر معشوق ز انده در امانیم
معشوق درختی است كه ما از بر اوییم
از ما بر او دور شود هیچ نمانیم
چون هیچ نمانیم ز غم هیچ نپیچیم
چون هیچ نمانیم هم اینیم و هم آنیم
شادی شود آن غم كه خوریمش چو شكر خوش
ای غم بر ما آی كه اكسیر غمانیم
چون برگ خورد پیله شود برگ بریشم
ما پیله عشقیم كه بی‌برگ جهانیم
ماییم در آن وقت كه ما هیچ نمانیم
آن وقت كه پا نیست شود پای دوانیم
بستیم دهان خود و باقی غزل را
آن وقت بگوییم كه ما بسته دهانیم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- ما را سفری فتاد بی‌ما
- یار ما دلدار ما عالم اسرار ما
- امروز مها خویش ز بیگانه ندانیم
- ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما
- چرا شاید چو ما شه زادگانیم
نظرات نوشته شده