غزل شماره ۱۳۵۴
تو را سعادت بادا در آن جمال و جلال
هزار عاشق اگر مرد خون مات حلال
به یك دمم بفروزی به یك دمم بكشی
چو آتشیم به پیش تو ای لطیف خصال
دل آب و قالب كوزه‌ست و خوف بر كوزه
چو آب رفت به اصلش شكسته گیر سفال
تو را چگونه فریبم چه در جوال كنم
كه اصل مكر تویی و چراغ هر محتال
تو در جوال نگنجی و دام را بدری
كه دیده است كه شیری رود درون جوال
نه گربه‌ای كه روی در جوال و بسته شوی
كه شیر پیش تو بر ریگ می‌زند دنبال
هزار صورت زیبا بروید از دل و جان
چو ابر عشق تو بارید در بی‌امثال
مثال آنك ببارد ز آسمان باران
چو قبه قبه شود جوی و حوض و آب زلال
چه قبه قبه كز آن قبه‌ها برون آیند
گل و بنفشه و نسرین و سنبل چو هلال
بگویمت كه از این‌ها كیان برون آیند
شنودم از تكشان بانگ ژغرغ خلخال
ردای احمد مرسل بگیر ای عاشق
صلای عشق شنو هر دم از روان بلال
بهل مرا كه بگوییم عجایبت ای عشق
دری گشایم در غیب خلق را ز مقال
همه چو كوس و چو طبلیم دل تهی پیشت
برآوریم فغان چون زنی تو زخم دوال
چگونه طبل نپرد بپر كرمنا
كه باشدش چو تو سلطان زننده و طبال
خود آفتاب جهانی تو شمس تبریزی
ولی مدام نه آن شمس كو رسد به زوال
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- چگونه برنپرد جان چو از جناب جلال
- هر شش جهتم ای جان منقوش جمال تو
- نمی‌گفتی مرا روزی كه ما را یار غاری تو
- منگر به هر گدایی كه تو خاص از آن مایی
- عید نمی‌دهد فرح بی‌نظر هلال تو
نظرات نوشته شده