غزل شماره ۱۱۴۱

ز بامداد چه دشمن كشست دیدن یار

بشارتیست ز عمر عزیز روی نگار

ز خواب برجهی و روی یار را بینی

زهی سعادت و اقبال و دولت بیدار

همو گشاید كار و همو بگوید شكر

چنان بود كه گلی رست بی‌قرینه خار

چو دست بر تو نهد یار و گویدت برخیز

زهی قیامت و جنات و تحتها الانهار

بگو به موسی عمران كه شد همه دیده

كه نعره ارنی خیزد از دم دیدار

برای مغلطه می‌دید و دیدنش می‌جست

زهی مقام تجلی و آفتاب مدار

ز بامداد چو افیون فضل او خوردیم

برون شدیم ز عقل و برآمدیم ز كار

ببین تو حال مرا و مرا ز حال مپرس

چو عقل اندك داری برو مگو بسیار

برو مگوی جنون را ز كوره معقولات

كه صد دریغ كه دیوانه گشته‌ای یك بار

مرا در این شب دولت ز جفت و طاق مپرس

كه باده جفت دماغست و یار جفت كنار

مرا مپرس عزیزا كه چند می‌گردی

كه هیچ نقطه نپرسد ز گردش پرگار

غبار و گرد مینگیز در ره یاری

كه او به حسن ز دریا برآورید غبار

منه تو بر سر زانو سر خود ای صوفی

كز این تو پی نبری گر فروروی بسیار

چو هیچ كوه احد برنیامد از بن و بیخ

چه دست درزده‌ای در كمرگه كهسار

در آن زمان كه عسل‌های فقر می‌لیسیم

به چشم ما مگسی می‌شود سپه سالار

چه ایمنست دهم از خراج و نعل بها

چو نعل ماست در آتش ز عشق تیزشرار

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.