غزل شماره ۱۰۳۷

گیرم كه بود میر تو را زر به خروار

رخساره چون زر ز كجا یابد زردار

از دلشده زار چو زاری بشنیدند

از خاك برآمد به تماشا گل و گلزار

هین جامه بكن زود در این حوض فرورو

تا بازرهی از سر و از غصه دستار

ما نیز چو تو منكر این غلغله بودیم

گشتیم به یك غمزه چنین سغبه دلدار

تا كی شكنی عاشق خود را تو ز غیرت

هل تا دو سه ناله بكند این دل بیمار

نی نی مهلش زانك از آن ناله زارش

نی خلق زمین ماند و نی چرخه دوار

امروز عجب نیست اگر فاش نگردد

آن عالم مستور به دستوری ستار

باز این دل دیوانه ز زنجیر برون جست

بدرید گریبان خود از عشق دگربار

خامش كه اشارت ز شه عشق چنین است

كز صبر گلوی دل و جان گیر و بیفشار

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.