غزل شماره ۱۹۵

غزلستان :: مولوی :: دیوان شمس - غزلیات
مشاهده برنامه «دیوان شمس» در فروشگاه اپل


افزودن به مورد علاقه ها
شهوت كه با تو رانند صدتو كنند جان را
چون با زنی برانی سستی دهد میان را
زیرا جماع مرده تن را كند فسرده
بنگر به اهل دنیا دریاب این نشان را
میران و خواجگانشان پژمرده است جانشان
خاك سیاه بر سر این نوع شاهدان را
دررو به عشق دینی تا شاهدان ببینی
پرنور كرده از رخ آفاق آسمان را
بخشد بت نهانی هر پیر را جوانی
زان آشیان جانی اینست ارغوان را
خامش كنی وگر نی بیرون شوم از این جا
كز شومی زبانت می‌پوشد او دهان را

آسمانآشیانآفاقارغوانجواندریابدهانشاهدعشقپژمرده


مشاهده برنامه در فروشگاه اپل


اشعار مرتبط



نظرات نوشته شده



نظر بدهید