رباعی شماره ۱۴۹۶
گر تیغ اجل مرا کند بی‌سر و جان
در حسن برآیم ز زمین صد چندان
از خاک چو جمله دانه‌ها میروید
هم دانه‌ی آدمی بروید میدان
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- در عشق تو گر دل بدهم جان ببرم
- دل جمله حکایت از بهار تو کند
- مرغ دل من چو ترک این دانه گرفت
- دست تو به جود طعنه بر میغ زند
- هم کفرم و هم دینم و هم صافم و درد
نظرات نوشته شده