رباعی شماره ۱۲۴۵
ز اول که حدیث عاشقی بشنودم
جان و دل و دیده در رهش فرسودم
گفتم که مگر عاشق و معشوق دواند
خود هر دو یکی بود من احول بودم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- از روی تو من همیشه گلشن بودم
- من بودم و دوش آن بت بنده نواز
- هستی اثری ز نرگس مست تو بود
- گفتم صنمی شدی که جان را وطنی
- دستت دو و پایت دو و چشمت دو رواست
نظرات نوشته شده