رباعی شماره ۵۶۷
این صورت آدمی که درهم بستند
نقشی است که در تویله‌ی غم بستند
گه دیو گهی فرشته گاهی وحشی
این خود چه طلسم است که محکم بستند
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- گه باده لقب نهادم و گه جامش
- گه می‌گفتم که من امیرم خود را
- من همتیم کجا بود چون من باز
- مائیم که گه نهان و گه پیدائیم
- جان و سر آن یار که او پرده‌در است
نظرات نوشته شده