من آشفته و شيدا چو تمناى تو دارم
از سر خويش گذشتم سر سوداى تو دارم
گل صد برگ نبويم سمن و لاله نجويم
که در اين باغ هواى گل رعناى تو دارم
بجهان شورش و غوغا چه عجب از من شيدا
که بهنگام قيامت سر غوغاى تو دارم
دلم از ملک دو عالم نشود فرخ و خرم
ز غم عشق جگر سوز دلاراى تو دارم
بتماشاگه جنت چو روم ديده به بندم
من دلخسته به پنهان چو تماشاى تو دارم
چو مرا هست تمنا که شکارى تو باشم
همه روى دل از آنروز بصحراى تو دارم
چو حسين از سر دانش ز تو چون شکر نگويم
که بسى بخت و سعادت ز عطاهاى تو دارم