از دل غمگين هواى دلستانم چون رود
يا سر سوداى آن سرو روانم چون رود
تا توانايى بدم، بار غمش بردم به جان
خود کنون عشقش ز جان ناتوانم چون رود
از دلم نيش جفايش گر رود، نبود عجب
لذت دشنام او هرگز ز جانم چون رود
غمزه قصاب او مى ريزدم خون، شاکرم
جاى شکرست، اين شکايت بر زبانم چون رود
بعد مردن، گر شوم خاک و تنم گردد غبار
داغ مهر او ز مغز استخوانم چون رود
گر ز پا افتم دران کوى و رود تيغم به سر
زينقدر از دل غم آن دلستانم چون رود
قد يارم از نظر گه گه رود خسرو، ولى
نقش روى او ز چشم خونفشانم چون رود